UCIECZKA W SEN

posłuchaj zawodzenia wiatru wśród gałęzi
listopadową porą tam gdzie znicze płoną
szemranej deszczowymi łzami opowieści
pod granatowej nocy dyskretną zasłoną

odchodziła kiedy już nic nie pozostało
pod brzemieniem losu załamując ramiona
chociaż serce w piersi jeszcze kołatało
w głowie kiełkowała myśl okrutna szalona

jak liść jesienny co barwę traci powoli
najpierw żółcienie potem brązy preferując
aż po bezbarwność przezroczystej aureoli
nabrzmiałej żylastymi nerwami pod skórą

co jeszcze tętnią życiodajnymi sokami
chociaż coraz leniwiej i bardziej ospale
tak przytulona do mchu pomiędzy brzozami
umierała samotnie pod gęstej mgły szalem

dziś krótkie epitafium na nagrobnej płycie
osiem liter wyrytych w owalnym kamieniu
z trzech sióstr jako ostatnia zakończyła życie
ta co do końca niosła nadzieję w imieniu

ZA KULISAMI DNIA

podzieliła włosy na trzy pasma
z subiektywnym przekonaniem
że po równo rozkłada atrybuty czasu

przeszłość teraźniejszość przyszłość
zaplatała starannie
dbając o szczegóły

najpierw z prawej na lewą

dziecięca beztroska
znajdowała wytchnienie w uśmiechniętym
spokojnym śnie

potem z lewej na prawą

w lustrze podkrążone oczy
przyglądają się zmęczonej twarzy
i nie poznają

z prawej na lewą

nie będzie obiadu
a pelargonie uschną w doniczkach
gdy zabraknie

młodość odeszła tak szybko
pierwszy pocałunek wciąż rozkwita w sercu
jeszcze tyle planów czy wystarczy dni

kolejny splot

parę włosów pozostało w garści
nie wiadomo z którego pasma
niepokoju nie uda się wymierzyć

wczoraj nie musiała udawać
dzisiaj zaplata drżącymi palcami
jutra nie będzie pamiętać

z lewej na prawą raz jeszcze

poprawiła przewiązała różową wstążeczką
wyprostowała się w pełnej gotowości
odcięła nożycami tuż przy skórze

WĘGLARKA

wyciągnęła ręce nad węglową kuchnią
czarne bryły żarzyły się ogniem
wśród korony płomieni
przyjemnie rozgrzewały skostniałe palce

od czegoś trzeba było zacząć
nawet kiedy w okna sypnął pierwszy śnieg
pod progiem zakopała węgielny kamień
podwalinę pod stabilny dom

święcie wierzyła w magiczną moc
zrodzonego przez matkę ziemię
wydobytego górniczym trudem
będzie dobrze powtarzała z wiarą

będzie dobrze szeptała z nadzieją
intensywnie wpatrując się
w tę ukochaną sól ziemi
czarną jak węgle jej oczu

POSŁANIEC WIATRU

zakładam zbroję z kolczastych łupin
nie przytulę do serca jesiennych liści
niech brązowieją żółkną
albo czerwienieją ze złości
niech przemijają
jak krzyk dzikich gęsi

nie będę szukał klucza
za długo mieszkałem z wiatrem

słomianym źdźbłom tak niewiele potrzeba
lżej przylgnąć do ziemi
ugasić pragnienie z kałuży
napęcznieć albo rozkruszyć się w nicość
pod niezdarnym butem
absurdalnie kolorowo

WYSOKI SĄDZIE

na półmisku z bukietem niezapominajek
leżał półkrwisty stek wśród sadzonych jajek

pod stołem kot siedział dziwnie cicho
o czym myślał jedno tylko wie licho

może nawet spał kocim snem
koty czasem mylą noc z dniem

dzwonek u drzwi odwrócił historii bieg
z półmiska niespodziewanie zniknął stek

i proszę mi wierzyć że gdyby nie ten młotek
nadal by siedział pod stołem kotek

NATURALNE ZESTAWIENIE

słonecznikowe pola
do złudzenia przypominają
połacie ziemi porośniętej rzepakiem

z daleka jednakowe
żółte prostokąty lub kwadraty
pośród zieleni

z bliska niepodobne
jedne groniaste drugie piegowate
kierują się w stronę jaśniejszego

poszukuję granicy kontrastu
w lustrzanym efekcie
odwrócenia podstawowych kolorów

nieba nad słonecznikami
i chabrów pod słońcem

KIEDY WIATR ZAWIEJE RAZ JESZCZE

złota jesień pustoszeją drzewa
liśćmi utkane barwne kobierce
i coraz ciszej ptak w parku śpiewa
z kolczastych łupin na trawie serce

słońce promienie we włosy wplata
ażur pajęczyn zasłania róże
wiatr babie lato zręcznie zamiata
żurawie kluczem żegnają w górze

w kałużach tańczą maleńkie krople
deszczu co spacer nagle zakłócił
pod parasolem jednak nie zmoknie
pomysł co w wiersz się nowy obrócił