na szpitalnym korytarzu zatrzymałaś się
przed oszklonymi drzwiami z napisem neurologia
mózg krztusił się w oparach myśli
nerwy napięte jak struny skrzypiec
gotowe były jękiem wedrzeć się w ciszę
wewnątrz serce biło tak niespokojnie
jak serce zająca dygoczącego pod miedzą
gdyby nie skóra rozpadłabyś się na kawałki
przezroczystość pozwalała na obserwację
bliżej nieokreślonego „niepoddawajsię”
krążyło między kroplówką maską z tlenem
pampersami i inwalidzkim wózkiem
nie poddawaj się - słowa utworzyły logiczny ciąg
usta wykrzywiły się w uśmiechu
ręka otworzyła drzwi
