NIJAK

pukanie w okno
to deszcz
rozpadało się jesiennie

rozwiało wieczornie
jak cień minionego dnia
liść z wierzbowej gałęzi

strącony
porzucony
podepcze ktoś

WRZEŚNIOWO

dym popioły zgliszcza

ile zostało z tamtych dni

do dzisiaj

w pamięci coraz mniej

coraz mniej

coraz mniej

kamienie pomniki krzyże

milczenie

potęguje ciszę

historii coraz mniej

coraz mniej

coraz mniej

bez słów

biało – czerwona

w sercu