POŻEGNANIA

najbliżsi odchodzą za szybko
za wcześnie
zawsze nie w porę

jeszcze wczoraj pełne było
ich uśmiechu dotyku dłoni
śladów stóp na ścieżce

dziś już tylko wiatr zamiata liście
zwodzi echem w wszechobecnej pustce
którą tak trudno wypełnić

pamięć nabiera innego wymiaru
wciąż żywa w szufladzie wspomnień
w głębi serca

NA WIETRZE

zatańczymy

jak jesienne liście

zawirujemy

z palety barw wybierzemy

zielony czerwony i żółty

przyozdobimy splecione ciała

zanim znieruchomieją

utrwalą się sepią na fotografii

rozsypią szarością popiołu

W PŁOMIENIU ZNICZA

krzyż na leśnej polanie
wśród wielu innych
bezimienny

na brzozowych ramionach
mech jak narzucony
żołnierski płaszcz

wiatr kołysze trawą
szeptem w ciszę
wieczne odpoczywanie